Sevgili Okurlarım!
Zehir deyince, hemen aklınıza .. gelmiştir.
Neden? Zehir deyince, çünkü genetik, geleneksel, sosyolojik şifrelerimiz bu tür anlayışa müsaittir öyle değil mi?
Oysaki bu günkü konumuzun bu türden bir algıyla uzaktan ve yakından alakası yoktur..
Hani her zaman söylüyorum. Sevmek dokunmaktır. Diye.
Tenimiz en devasa organımızdır.
Dokunmanın kadri kıymetini bilmeyenler sık sık hasta olmaktan uzak duramazlar.
Bir insan değil, her canlı dokunulmaktan müthiş keyif alır.
Hani derler ya. “İnsan insanın zehrini alır..”
Evet, en etkili zehir alma yöntemi dokunmaktır.
Ağaçlar bile dokumaktan memnun olurlar.
Bununla ilgili de çok anılar var ama biz konumuzdan kopmamaya çalışalım.
Önce, tinselliğin penceresi bakışlarla dokunmak,
Daha sonra duyguların dili, seslerle dokunmak,
Daha sonra da ellerle, kollarla, yani bütün bir uzuvlarla dokunmak!
Dokunmadan sevmek hatta biraz daha ileriye gideyim sevişmek, bir sporcunun ısınma hareketleri yapmadan maça başlaması gibi bir şeydir. Ya da her hangi güzel bir şeyi, çiğnemeden yutmak gibi bir şeydir.
Bir şey çiğnemeden yutulursa ne olur ki?
En başta mide, bağırsaklar ve kalp ifsat olur.
Sindiremez.
Bozulur.
O halde dokunalım ama eT’e, But’a vs..şeylere değil; yüreğe, yüreklere dokunalım!..
Saniyeler süren aracı, amaç haline getirip sektör oluşturmak ve her şeye dokunmak; bence sözün bittiği yerdir!..
ATATÜRK KÖŞESİ
Vatan bir bütündür bölünüp parçalanamaz…
DÜŞÜN-TAŞIN
Kelam yalan söyler ama beden dili asla yalan söylemez…
AFORİZMALARIM
Here sabah erkenden kılacağımız namazla gün boyu iyi işler yapmamız gereğini düşünür, yatarken kılacağımız namazla da gün boyu yapıp ettiklerimizi değerlendirmeliyiz…
