Dün varız bu gün yokuz. Acısıyla tatlısıyla yaşadığımız ömür gün geliyor bitiyor. Daha dün aramızda olan çok değerli bir arkadaşımızı kaybettik (Fazilet AKTAŞ BOZDOĞAN)...

Yüreğimin en derin yerinden amansız fırtınalar kopuyor bazen. Daha çok düşünüyorum geçmişi, yüzümde oluşan kırışıklarda arıyorum yılların verdiği yorgunluğu. Çok gecelerim uykusuz geçiyor derin hayallere dalıyorum....

Doğruların geçerli olmadığı yalanların ve yalancıların arasında ve adına yalan dünya dediğimiz bir ortamda yaşıyoruz. Bu kadar yalan yüzler...

Hayat hepimiz için aynı aslında farklı olan kişilerin büründüğü rollerdir. Hepimiz için yabancı olanlar gün geldi bizim oldular. Ve biz onları...

Gecenin sabah olmasını beklerken zifiri karanlıkta, doğacak güneşin yeni bir umut olmasını düşünürsün. Sığındığın kader çizgisi ve çaresizliğin başka bir yol göstermez sana....

Okurdum hikâyelerde masallarda sevenler sonunda hep yalnız kalırmış. Gün gelecek ya ben ya da sen yalnız kalacaksın. O zaman hep hatırla beraber yaşadığımız günleri, kurduğumuz hayalleri....

Ayrılıklar, hasretlikler derin izler bırakır insanda, hasreti, özlemi unuturum sanırsın ama asla unutamazsın sadece kendini avutursun. Ne silip atabilirsin ne aklından çıkarabilirsin....

Geçen her yıl daha çok yoruyor bizleri, ayrıca yaşamadıklarımız içinde daha çok yıpratıyoruz zihnimizi. Beyin yoruldukça bedende yorgun düşüyor....

Kendimize göre kurduğumuz ve bize göre olan küçük bir hayatımız vardı. Taşıyamayacağımız kadar ağır yükümüzün yanında kaderin bize sunduğu ne ise ona razı gelip ayakta durmayı başarmıştık....

Yaşadığın hayatın içine sığmıyorsun bazen, çoğu zaman insanlığına da sığmıyorsun, doluyor doluyor taşıyorsun. Neyi nereye koyacağını, neyi nasıl söyleyeceğini bile unutuyorsun....