Kahır I Her seferinde daha derine iniyor yaralarım, o kadar beceriksizce seviyorum ki; kendi hanemden eksiliyor hep giden. Öğrenemedim daha gölgelerle oynamayı, unutuyorum sahne alınca rol kesmeyi. Üzerime biçilmiş kaftan içimdeki bu“ben”. İki mi oldu...

Rüyasını görüyorum gelişinin gidişine nazire. Anlıyorum ki; inceldiğimiz yerden kopuyor kıyamet toz duman dinlemeden… Mecnuna düşen gölgeden sızıyorsun içime, tuz buz oluyorum yeniden. İçime bir tutam mavi kaçmış okyanus gözlerinde boğulurken. Ateşle suyun dirilişiydi, dönüşün...

Can sızım, yüreğimi acıtan en nadide vatan hasretim. Ülkem kokuyor nefesin. Sana gurbetten kır çiçekleri yollayamıyorum, kokumun sindiği bir mektupta. Atamadan sırtımda nasırlaşmış yükleri, uzatamam sana kollarımı. Vuslata varamayışımız, hayatımızdaki hafif ağırlıklardandır. Hangi yola uzansam,...

(öykü/deneme) Kabıma sığamıyorum, hasreti tüketmek adına yol alıyorum, daha önce hiç görmediğim bir şehre doğru… Yanımda oturan kadının bitimsiz sorularına cevap verişlerim gayri ihtiyari, cevaplarıma sığıntı yol bitmiyor… O ise ağırlaşan gözkapaklarıma bakmaksızın kendince sorularla...

Git ve öl lütfen /Bak nasıl da geçiyor insan seli değince kanatan yaralarımıza./ Ne sandık ki çok mu kolay olacaktı bizden gitmek, yıkmışken buzdan dağları önümüze gidebilir miydik biz, bizden. Nasıl bir aldanmadır, seyrelen göğsümüzde...

Çocukluğumun piramitlerinde dolaşıyorum, sığınamadığım sığınaklarımda. Ne kadar güvenliymiş dünya ne kadar beyaz. Bayatladı mı her güzel şey büyüdükçe ben. Dama serili yataklarımızda uyurduk, yıldızlar mı korurdu bizi o zamanlar. Şimdilerde sokağa çıkmaya korkan bizler mi...

Oysa kıyısındaydık huzurun, azabı seçtik… Son bir masal okumak istemiştim ve inanmak… Hikaye oldu… Son kez sevmek, bir şiirle şairin güncesine düşmek. Al aşağı etmek imgeleri anafor yaratmak zihinlerde. Ben, sevmek istemiştim babamdan sonrasında da…...

Sevgilim, nisan yağmurum, ay yüzlüm… Bırak geçsin zaman, boş ver unuttum say vedasız gidişini. Gözümü kapamadan gömüldüğüm tek karanlık sen kal. Gül yüreklim, güneşe yenik düşen kardelenim… Gece çok sessiz, odamın duvarlarında dökülen anılar dört...

Her insanın kuytusunda demlenmiş koyu bir yalnızlığı vardır… Paylaşılmayı bekler bir diğer demini bulmuş yalnızlıkla. Sonsuza dek uzayan yalnızlığımıza ördüğümüz duvarların göz hapsinde içten içe ruhumuzu kemiren neydi? Kuleden aşağıya sarkıttığımız saçlarımız imdat çığlığı mıydı...

Tunaya atılan mektuplar Can düşüm, düşün ki dünya bir labirent ve birleşti yollarımız. Üstü açık yaralarını şefkatimle örtmeye geldim. Gözlerimdeki yağmur bulutlarına yasla kirpiklerini göz göze yağalım güneşi doğurana dek… Öyle uzak ki yollar, bakışlarımda...