Kahır I Her seferinde daha derine iniyor yaralarım, o kadar beceriksizce seviyorum ki; kendi hanemden eksiliyor hep giden. Öğrenemedim daha gölgelerle oynamayı, unutuyorum sahne alınca rol kesmeyi. Üzerime biçilmiş kaftan içimdeki bu“ben”. İki mi oldu...

Rüyasını görüyorum gelişinin gidişine nazire. Anlıyorum ki; inceldiğimiz yerden kopuyor kıyamet toz duman dinlemeden… Mecnuna düşen gölgeden sızıyorsun içime, tuz buz oluyorum yeniden. İçime bir tutam mavi kaçmış okyanus gözlerinde boğulurken. Ateşle suyun dirilişiydi, dönüşün...

Can sızım, yüreğimi acıtan en nadide vatan hasretim. Ülkem kokuyor nefesin. Sana gurbetten kır çiçekleri yollayamıyorum, kokumun sindiği bir mektupta. Atamadan sırtımda nasırlaşmış yükleri, uzatamam sana kollarımı. Vuslata varamayışımız, hayatımızdaki hafif ağırlıklardandır. Hangi yola uzansam,...

(öykü/deneme) Kabıma sığamıyorum, hasreti tüketmek adına yol alıyorum, daha önce hiç görmediğim bir şehre doğru… Yanımda oturan kadının bitimsiz sorularına cevap verişlerim gayri ihtiyari, cevaplarıma sığıntı yol bitmiyor… O ise ağırlaşan gözkapaklarıma bakmaksızın kendince sorularla...

Git ve öl lütfen /Bak nasıl da geçiyor insan seli değince kanatan yaralarımıza./ Ne sandık ki çok mu kolay olacaktı bizden gitmek, yıkmışken buzdan dağları önümüze gidebilir miydik biz, bizden. Nasıl bir aldanmadır, seyrelen göğsümüzde...

Çocukluğumun piramitlerinde dolaşıyorum, sığınamadığım sığınaklarımda. Ne kadar güvenliymiş dünya ne kadar beyaz. Bayatladı mı her güzel şey büyüdükçe ben. Dama serili yataklarımızda uyurduk, yıldızlar mı korurdu bizi o zamanlar. Şimdilerde sokağa çıkmaya korkan bizler mi...

Oysa kıyısındaydık huzurun, azabı seçtik… Son bir masal okumak istemiştim ve inanmak… Hikaye oldu… Son kez sevmek, bir şiirle şairin güncesine düşmek. Al aşağı etmek imgeleri anafor yaratmak zihinlerde. Ben, sevmek istemiştim babamdan sonrasında da…...

Sevgilim, nisan yağmurum, ay yüzlüm… Bırak geçsin zaman, boş ver unuttum say vedasız gidişini. Gözümü kapamadan gömüldüğüm tek karanlık sen kal. Gül yüreklim, güneşe yenik düşen kardelenim… Gece çok sessiz, odamın duvarlarında dökülen anılar dört...

Her insanın kuytusunda demlenmiş koyu bir yalnızlığı vardır… Paylaşılmayı bekler bir diğer demini bulmuş yalnızlıkla. Sonsuza dek uzayan yalnızlığımıza ördüğümüz duvarların göz hapsinde içten içe ruhumuzu kemiren neydi? Kuleden aşağıya sarkıttığımız saçlarımız imdat çığlığı mıydı...

Tunaya atılan mektuplar Can düşüm, düşün ki dünya bir labirent ve birleşti yollarımız. Üstü açık yaralarını şefkatimle örtmeye geldim. Gözlerimdeki yağmur bulutlarına yasla kirpiklerini göz göze yağalım güneşi doğurana dek… Öyle uzak ki yollar, bakışlarımda...

Vay be deniz! bizde aşk çok bozdur bozdur harca alt tarafı üç harften ıbaret değil mi? bir üçgenin kenarlarına mahkum etmek kendini /sen sen ol; bir şaire ne dost ne de aşk ol kabuk bağlamaz...

Sıradan bir iş günü. Hastaneye vardığımda herkesle merhabalaşıp işe koyulacakken, şefin arkadan seslendiğini duyuyor ve durup bekliyorum. -Merhaba, saat 13:00 de seninle yemek solunun önünde buluşalım olur mu? -Merhaba, yine ne oldu, diyorum içinde merak...

O`nu ilk gördüğümde, “aman Allahım çok tatlı” deyivermiştim. Japonlara benzeyen çekik gözlerinin etkisine kapılıp eriyivermiştim… Ben, o`na aşkla baktıkça, çatıp kaşlarını gözlerini kaçırması çok üzmüş olsa da seviyordum. Kendimi, nasıl sevdirebilirdim, bilmiyordum. Çaresizlik içinde elimden...

Akşama doğru sıkıcı bir iş gününü bitirmiş, yorgun argın eve atmıştım kendimi. Mutfağa geçip sigaramı yaktım önce, yemek yesem mi diye düşünürken kahve içmek daha cazip geldi birden. Sigaramı söndürüp, hazırlamış olduğum kahvemi alıp yatak...

Derin bir kuyudaydım kendimi bildim bileli. Her defasında çabalaya çabalaya kuyunun ağızına kadar tırmanmayı başarıyordum ne hikmetse. Tam gün yüzüne çıkacakken gerisin geri en dibe itiliyordum birileri tarafından. Tekerürden ibaretti yaşamak için ayak diremelerim. Yediğim...

Sevgilim, nisan yağmurum, ay yüzlüm… Bırak geçsin zaman, boş ver unuttum say vedasız gidişini. Gözümü kapamadan gömüldüğüm tek karanlık sen kal. Gül yüreklim, güneşe yenik düşen kardelenim… Gece çok sessiz, odamın duvarlarında dökülen anılar dört...

Mahşerim, sesime ses ver. Belki vazgeçerim yanmaktan, adının doğurduğu cennetten, gömüldüğüm hasretten. Belki vazgeçerim sevgilim bizden… İçten içe eriyen buzyangını dağlarımla devrilip ummana kaybolurum kimbilir. Esiriydin ya sana aşkla bakan gözlerimin ve şefkatli avuçlarının gözbebeklerimin....

Hey deniz! Aşk yokmuş aslında, şairlerin uydurduğu soyut bir şeymiş. Nasıl acıyor etim, kalbime sığamayan bumuymuş soyut kavram. Gözlerim ne karanlık bir derinlik gidişiyle. O savaşlardan yenik çıkmış adam gücünü üzerimde sınadı. Son mağlubiyeti oldum. Çünkü; ben...